• Lost in paradise, the Dogs of Curaçao: Het ware verhaal achter de film
  • Lost in paradise, the Dogs of Curaçao: Het ware verhaal achter de film

Lost in paradise, the Dogs of Curaçao: Het ware verhaal achter de film

Leestijd
4 minuten
Tot nu toe gelezen

Lost in paradise, the Dogs of Curaçao: Het ware verhaal achter de film

ma, 02/12/2018 - 14:04

Naar aanleiding van de film “Lost in Paradise, the dogs of Curaçao”, werd het hoog tijd om een persoonlijk interview te regelen met iemand die hier aan heeft meegewerkt op locatie.

De documentaire, gemaakt door House of Animals en Animals Today geeft een realistisch beeld van hetgeen zich afspeelt op het eiland Curaçao. Mirjan Seppenwoolde is één van de vele vrijwilligers die zich inzetten voor het dierenwelzijn op Curaçao. Ik vroeg haar wat ze uiteindelijk van de documentaire vond en of het realistisch is wat er getoond werd, er wordt altijd veel geknipt in uitzendingen en niet alles is even waarheidsgetrouw.

Er is slechts 5 dagen gefilmd. Maar je komt het leed hier overal op het eiland tegen, de nare situaties waarin honden, maar ook katten zich bevinden. Dus 5 dagen lijkt kort, maar er is in deze tijd zoveel filmmateriaal geschoten, dat de documentaire nog wel 3 keer langer had kunnen zijn.

Is het dan echt zo erg? Ja, het is schrijnend, zowel de filmmakers als kijkers hebben al geschrokken gereageerd op de situatie. De documentaire geeft echt een goed realistisch beeld weer.  Er is wel wat kritiek geweest, vooral op het feit dat een dame over een muur klimt. Dat is niet zo netjes inderdaad. Maar als men ergens anders weer een moederhond vastgebonden vindt in de tuin half in zout water en 22 pups erbij. En als je dan de volgende dag terugkomt en er zijn nog maar  11 pups. Dan klopt er iets niet. Dit soort dingen zet je niet in scene, dat is gewoon harde schrijnende realiteit. 3 van deze geredde honden waren overigens aanwezig bij de première van de film in Nederland.

Is het dan echt zo erg? Ja, het is schrijnend, zowel de filmmakers als kijkers hebben al geschrokken gereageerd op de situatie.

Op Curaçao is de documentaire inmiddels ook al veel bekeken. Het heeft velen al meer inzicht gegeven in de situatie. Mensen wisten het vaak echt niet dat het zo erg was. En er zijn nog steeds veel mensen, die geen idee hebben dat een hond en kat ook emoties en gevoelens hebben. Met deze film komt er meer bewustwording en dat is prachtig. De reacties zijn echt al heel positief.

Dan is er vanuit de bevolking nogal wat kritiek op de rescue organisaties. Er zijn ook best een aantal organisaties op het eiland, maar blijkbaar is dat nodig, want ze zitten allemaal tot aan de nok toe vol met opgevangen dieren. De kritiek is dat de Makamba’s ons land willen veranderen. (Makamba is een scheldwoord voor import blanke) Het vreemde is dat deze kritiek ook vooral wordt geuit door mensen die zich niet op het eiland bevinden, maar elders wonen. Als er mensen op het eiland worden aangesproken door de rescue organisaties, dan willen ze wel graag geholpen worden. Hier terplekke ervaren we dat dus anders dan in de kritieken.

Overigens is het helaas wel zo dat de stichtingen veelal door blanke vrouwen worden gerund. Een enkeling is Yu di Korsow (origineel inwoner van Curaçao). De stichtingen zouden heel graag willen dat meer inwoners die ook uiteraard de taal (Papiamentu) beter beheersen, mee komen helpen hierin. Dat zou geweldig zijn. Dus zijn er mannen en of vrouwen YdK, dan zijn ze meer dan welkom om een steentje bij te dragen. De stichtingen zijn er zeker niet op uit om een vingertje op te heffen, zo moet je het doen, daar heeft niemand wat aan. Ze zijn er vooral om te helpen en mensen bewust te maken dat het belangrijk is om dieren ook te respecteren. En zo is het ook in de documentaire. Geen vingertjes opheffen of wijzen, maar puur de realiteit onder ogen zien.

Het is dus belangrijk dat deze film door zoveel mogelijk mensen wordt gezien, dat er gevraagd wordt naar een mening hierover en dat er discussies en gesprekken op gang komen naar aanleiding hiervan.

Waar het nog aan schort op het eiland, is de handhaving. Er zijn wel wetten, maar er wordt simpelweg niet gehandhaafd. Er ligt een nieuwe wet klaar, maar gewoon handhaving op de oude wet zou al helpen. In de oude wet staat dat een hond wel aan een ketting mag liggen, maar wel een degelijke normale halsband moet dragen en beschutting moet hebben tegen regen en zon en dat een boom niet voldoende is daarvoor. Een nieuwe wet is natuurlijk prettig, maar handhaving op de oude wet zou al een hoop schelen.Waar wel handhaving op is, als er een bijtincident is. Dan wordt de hond direct in beslag genomen door de politie en dan door de Officier van Justitie in bewaring gesteld bij de Veterinaire dienst. Helaas laat de verzorging daar zwaar te wensen over en de meeste honden zitten daar jaren voordat er überhaupt een uitspraak komt en overlijden meestal voordien al aan de Karpattenziekte (ziekte veroorzaakt door teken) Net als in Nederland houdt de hond er altijd psychisch wat aan over aan zo’n eenzame opsluiting, maar hier wordt daar nog iets minder leuk mee omgesprongen.

In ieder geval is het dus zaak dat er bewustwording komt en er zijn al diverse projecten en worden nog meer projecten gestart, zodat mensen zien en ervaren wat de juiste manier is om met dieren om te gaan. Daarnaast is er een groot probleem met de gedumpte honden, middels diverse sterilisatieprojecten wordt er al zoveel als mogelijk actie ondernomen, maar af en toe lijkt het dweilen met de kraan open. Mensen weten het soms niet of willen hun dier niet laten steriliseren, waardoor er toch steeds weer nestjes met pups worden gedumpt in de Kunuku (buitengebied).

Kijk alsjeblieft naar de documentaire en sluit de ogen niet voor het probleem dat zich in een onderdeel van het Koninkrijk der Nederlanden afspeelt.

Kijk alsjeblieft naar de documentaire en sluit de ogen niet voor het probleem dat zich in een onderdeel van het Koninkrijk der Nederlanden afspeelt. En dan zwijgen we nog maar even over de situaties op de andere eilanden, zoals Aruba en Bonaire.
Kom gerust op vakantie naar het prachtige eiland Curaçao en trek eens een dagje uit om te helpen bij een organisatie. Er is elke dag weer genoeg te doen. Al is het alleen maar puppy’s knuffelen voor de socialisatie, zodat ze beter te adopteren zijn.

Vergeet niet dat de stichtingen ook allemaal afhankelijk zijn van donaties. Zonder deze donaties kunnen ze niets. Dit geld wordt gebruikt voor kosten van de dierenartsen (die voor de stichtingen ook al tegen gereduceerd tarief werk verrichten), entingen, medicatie, voer (vooral veel voer) en water. Ja, water kost hier ook veel geld, net als stroom.

De rescue organisaties hebben onderling ook een platform opgericht en dat is natuurlijk geweldig. Iedereen kan zelf doneren aan de stichting die het best past en onderling wordt er ook hulp geboden met het uitlenen van vangkooien, netten, ritjes naar de dierenarts, gezamenlijke vangacties en dergelijke. Meer stichtingen zijn dus niet nodig, wel meer hulp aan en in de bestaande stichtingen, zodat er vooral ook gezamenlijk meer gedaan kan worden en er betere programma’s en acties kunnen worden neergezet. Naast diverse stichtingen zitten er ook veel éénpitters bij het platform, die zelfstandig hulp en verzorging bieden aan de dieren. Zij zitten niet bij een stichting, maar doen dit geheel op eigen initiatief.

Terwijl dit interview plaatsvond werden ondertussen diverse telefoontjes gepleegd onderling tussen de rescue mensen en werd ondertussen ook nog een hondje in nood gebracht, die extra verzorging nodig heeft tot het weer op eigen pootjes kan staan.


 

Lost in Paradise: The Dogs of Curaçao from AnimalsToday.nl on Vimeo.

Met dank aan Mirjan Seppenwoolde van Stichting Rescue Paws
Zij maakt onderdeel uit van het “Platform Dierenwelzijn Curaçao”, waaronder ook vallen: Stichting Dog, Feed Friends, Carf en de Dierenbescherming.