• Het hondenlosloopveld is een poel van verkrachtingsgedrag

Het hondenlosloopveld is een poel van verkrachtingsgedrag

Leestijd
1 minuut
Tot nu toe gelezen

Het hondenlosloopveld is een poel van verkrachtingsgedrag

di, 06/19/2018 - 10:37

Een artikel geschreven door Helen Wilson van Portland Ungendering Research Initiative beweert dat dit soort hondenparken (in de VS zijn die wel iets anders dan hier in Europa) eigenlijk erg seksuele plaatsen zijn waar we dingen kunnen leren over verkrachtingscultuur en 'queer performativity'.

Haar –op zijn zachts gezegd opmerkelijke- uitspraken baseert Wilson op een jaar lang observeren langs de zijlijnen (letterlijk) van dit soort velden. Het doel van dit onderzoek was “menselijke morele besluitvorming in openbare ruimten beter te begrijpen en vooroordelen en opkomende aannames rond geslacht, ras en seksualiteit bloot te leggen. ” De onderzoeksvragen daarbij, aldus de paper van de doctor in feminist studies, zijn onder meer welke problemen er spelen bij gender doorbrekend gedrag (queer performativity) en de menselijke reactie op homoseksuele seks tussen en onder honden?" En "Lijden honden onderdrukking op basis van (waargenomen) geslacht?"    En Wilson concludeert uiteindelijk, na een ellenlange opsomming van gedragsobservaties, dat we uit het gedrag van mensen en honden bij hondenuitlaatvelden lessen kunnen leren omtrent het verstoren van de mannelijke hegemonie en de toegang tot emancipatoire ruimtes kunnen verbeteren.   Inderdaad, toen u recent uw hond daar uitliet heeft u daar vast niet bij stilgestaan. Maar toch, u stond in een 'petrischaal voor de cultuur van hondenverkrachting'.

ct1
Onderzoekscitaat

Dat masculiene, onaanvaardbare gedrag en onze morele vooringenomenheid toont zich dan, althans volgens Wilson, in het feit dat we ons zeer druk maken om rijgedrag tussen twee reuen, en dan immer snel ingrijpen, terwijl we reu-teef-rijgedrag met een toegeeflijke blik laten passeren. Een “bewijs van een soort van geïnternaliseerd vooroordeel tegen homoseksualiteit” aldus Wilson.

Kortom, de hele redenering achter de studie van Wilson is de overtuiging dat onderzoek naar verkrachtingscultuur en seksualiteit bij honden in parken een briljante manier is om meer te begrijpen over verkrachtingscultuur en seksualiteit bij mensen.

ct2

Een dingetje ziet Wilson dan wel over het hoofd, mensen zijn geen honden en andersom. Een beertje begrijpt ze dat zelf ook wel, ze geeft ook toe dat ze niet helemaal zeker weet of een reu die een teef berijdt daar ook gelijk de teef mee aan het verkrachten is. "Het is moeilijk, zo niet onmogelijk, om vast te stellen wanneer de seksuele avances van de reu ongewenst zijn, of wanneer het verkrachtingen zijn en geen teken van dominant gedrag onder honden.”

Maar toch, omdat u uw reu niet laat rijden op een andere reu (over teven heeft Wilson het niet) bent u onbewust tegen homoseksualiteit, en doordat u de reu niet wegstuurt van de teef, legaliseert u onbewust verkrachting. Gelukkig, als u uw gedrag nu zo aanpast dat u ook de reu wegschreeuwt van de teef, geeft u een signaal af aan mannen dat er hoognodig een eind moet komen aan onze masculiene verkrachtingscultuur, mannen stoppen met verkrachten als u tegen ze schreeuwt, merkt Wilson op jegens een interviewer van reason.com. Ze geeft echter toe dat mannen, in tegenstelling tot honden, niet kunnen worden aangelijnd. Dat zou niet 'politiek haalbaar' zijn, legt ze uit. De teleurstelling is voelbaar, merkt reason.com nog op…

ct3

Uiteindelijk bleek enkele maanden later dat het hele onderzoek verzonnen was.