Christmas paws... een kerstverhaal
Het was een koude kerstavond en het kerstgevoel leek ver weg. Justin en Julie kwamen terug van de dierenkliniek, nadat ze de vreselijke beslissing hadden genomen om hun geliefde hond van 14 jaar, Banjo, in te laten slapen. De kanker had het kwetsbare lichaam van Banjo uitgeput.
"Wauw, het is zo stil nu," merkte Julie op toen ze door het huis liep."Ik weet het," zuchtte Justin. "Dit is gewoon zo triest, Kerst zonder Banjo."
"Ik heb geen zin om vanavond naar het kerstfeest te gaan," zei Julie met tranen in haar ogen. "Dit is verschrikkelijk. Ik weet niet of we het juiste hebben gedaan bij de dierenarts. Banjo is nu voor altijd verdwenen.' "Ook geen kerstfeest voor mij," voegde Justin op een sombere toon toe.
Zowel Justin als Julie, uitgeput door de emoties van de dag, gingen op de bank zitten en zetten de tv aan om iets te kijken. Woorden waren niet nodig omdat er allerlei zichtbare herinneringen in de kamer waren, Banjo's hondenbed, hondenspeelgoed en foto's van Banjo die de nadruk legden op de leegte die hen nu omringde. Tegen het einde van de film vielen zowel Justin als Julie in slaap toen de koude wind buiten aanwakkerde en soms een huilend geluid maakte. In de nacht bleef de wind toenemen, en de temperatuur daalde snel.
Kort na middernacht werd Julie wakker en hoorde ze zwakke geluiden van geblaf in de verte. Ze stond op en liep naar de voordeur. Toen ze de deur opendeed, schrok ze dat het niet alleen buiten helemaal licht was, maar ook aangenaam warm."Wat is er aan de hand?" dacht ze bij zichzelf.
Voor haar strekte groen gras, bomen, bloemen, een stromende beek zich uit, en overal dieren. Er waren honden, katten, konijntjes, vogels, kippen en zelfs een paar varkens. In de verte waren nog meer dieren, maar zo ver dat ze niet kon zien wat voor dieren het waren.
Ze stapte uit de deur. Het was alsof iets haar zonder woorden riep om naar voren te gaan in een surrealistisch paradijs. Julie verliet haar veranda en liep over het hagelwitte pad dat zich een weg baande naar de horizon.
"Is dit een droom?" vroeg ze zich af. "Nee, ik heb echt het gevoel dat ik hier ben ... het kan niet echt zijn ... toch?" Terwijl ze over het pad liep, kwamen er een paar eekhoorns aan die naar haar opkeken. "Hallo," zei ze. Hoewel de eekhoorns geen geluid maakten, voelde Julie zich welkom.
"Ik denk dat ik hier bang voor moet zijn, maar dat ben ik niet," besefte Julie terwijl ze haar wandeling over het pad vervolgde. Ze keek naar links en zag enkele kittens en oudere katten spelen. Sommige achtervolgden hun staart en anderen sprongen rond alsof er in de hele wereld geen zorgen waren. Rechts waren een paar puppy's in het zachte groene gras aan het rollen.
Verderop speelden honden, katten en zelfs enkele cavia's samen. Een leguaan kroop over het pad en om de een of andere reden wist Julie dat de leguaan gelukkig was en een doel had op deze plek. Een Chihuahua rende naar Julie, met iets wat klonk als een vrolijke waf, waf,waf.
"Hallo kleine kerel," begroette Julie hem. Ze pakte de Chihuahua en was vervolgens het lijdend voorwerp van verschillende puppy-kusjes. Ze zette de Chihuahua weer neer, maar merkte dat hij een paar stappen vooruit zette voordat hij zijn kop draaide alsof hij wilde zeggen "volg mij".
De hond wees de weg. Na een minuut of zo stopte Julie en zag een middelgrote zwarte Labrador-retriever met een witte vlek op zijn gezicht in haar richting rennen. "Ik ken die hond," dacht ze. De zwarte Labrador bereikte haar en begon haar hand te likken.
"Oh wauw," zuchtte ze bezorgd. “Dit is de arme hond die ik gisteren aan de kant van de weg zag liggen die was overleden nadat hij door een auto was geraakt. Ik stopte om een dame te helpen haar in de auto te leggen zodat ze haar kon begraven. Ik weet dat zij dit is, omdat ik me die witte vlek op haar gezicht herinner.' Julie zag een bankje in de buurt en besloot even te gaan zitten.
Een andere hond, veel kleiner en met grijze vacht, rende op en sprong in Julie's schoot. "Ik ken jou ook," tranen braken door bij Julie. 'Ik vond je op een dag toen ik naar mijn werk ging. Je kon niet lopen en je leefde nauwelijks. Nadat ik je naar de dierenarts had gebracht, zeiden ze dat je twee gebroken poten had en een gebroken rug. Ze konden niets doen en ze moesten je laten inslapen. Ik ben je nooit vergeten.'
De zwarte Labrador draaide zich om en liep het pad af in de richting waar ze vandaan kwam. De kleine hond sprong van Julie's schoot en ging bij de zwarte Labrador staan. Beide honden draaiden hun hoofd om naar Julie en keken uitnodigend uit. 'Je wilt dat ik met je mee ga, hè,' zei Julie hardop.De zwarte Labrador liet een bevestigende blaf horen.
Nadat ze de twee honden een paar minuten over een kleine heuvel had gevolgd, zag ze wat leek op het licht van een heldere maar ondergaande zon aan de horizon, helemaal aan het eind van het pad in de verte. Terwijl ze verder over het pad liep, keek Julie verbaasd om zich heen. "Ik heb nog nooit zoveel dieren zo gelukkig en vriendelijk gezien", dacht ze. "Er hangt opwinding in de lucht, maar toch is het zo vredig,"
Korte tijd later zag ze een middelgrote straathond in de verte over het gras rennen zo snel als zijn voeten konden gaan. 'Ik geloof het niet,' zei Julie met tranen in haar ogen. "Het is Banjo!" Zachtjes huilend rende ze het groene gras over in de richting van Banjo.Ze zakte op haar knieën en nam Banjo in haar armen voor knuffels en likken. "Jij bent het! Banjo, jij bent het! ' riep ze overmand door emotie. De gelukkige hereniging duurde minutenlang. Banjo kalmeerde een beetje en ging naast Julie zitten en liet zich zoals zo vaak thuis op de bank langdurig aaien. Hijgend met de tong uit de bek, leek hij te glimlachen met een boodschap voor Julie. Julie zelf voelde zich vredig, opnieuw samen met Banjo. Verschillende gedachten drongen zich bij haar op. "Banjo, je bedankt me omdat ik het juiste beslissing bij de dierenarts heb genomen, je hebt laten gaan en je pijn hebt beëindigd," besefte ze. Banjo keek op met een gevoel van goedkeuring.
"Je vertelt me ook dat we op een dag, wanneer het tijd is, samen het pad over naar het licht zullen lopen." Tranen biggelden over haar wangen.
Julie keek om zich heen naar alle andere dieren terwijl ze begon te begrijpen waar ze was. "... en alle dieren die hier zijn en dakloos waren, mishandeld of verwaarloosd of te vroeg moesten sterven, al deze dieren zullen die wandeling op het juiste moment met iemand kunnen maken. Zonder pijn, zonder lijden, geen honger meer, alleen geluk."
Julie ging achterover in het gras liggen met Banjo's hoofd op haar buik. Ze keek omhoog naar de blauwe lucht en zag een gezwollen witte wolk in de vorm van een pootafdruk. Met tranen van begrip op haar wangen viel ze in slaap naast Banjo.
De tijd verstreek. Toen Julie wakker werd merkte ze dat ze thuis op de bank zat, met ochtendzonlicht door de ramen. Ze stond nog enigszins verbaasd, maar wel heel rustig op en liep naar de voordeur. Ze opende de deur en zag dat Justin op de treden voor de deur zat. Ze ging naast hem zitten en ze keken elkaar aan.
Justin zei eerst: 'Je gaat de droom die ik denk dat ik had niet geloven. Het was …" Julie legde haar vinger op zijn mond om hem het zwijgen op te leggen. "Jawel.." zei ze. Ze keken allebei omhoog in de blauwe lucht en in de verte zagen ze twee witte wolken in de vorm van twee pootafdrukken.
'Kerstpootjes,' zei Julie. "Het is een teken," voegde Justin eraan toe. Na een paar stille momenten wisten ze dat deze Kerstmis, die met zoveel droefheid en wanhoop was begonnen, een kerst van hoop en troost was geworden. Ze keken elkaar aan en zeiden eensgezind en met een gevoel van begrip: "Vrolijk kerstfeest."
Oorspronkelijk verhaal (2016) door RL Williams.
Dogzine wenst iedereen, met een en meer pootjes, een mooie kerst...
Dit artikel is een premium-artikel,beschikbaar voor abonnee's van ons blad en website-abonnee's. Het hele artikel is alleen beschikbaar voor abonnees.
Wilt u toegang, kijk dan hier voor de mogelijkheden